Aantekeningen bij de Bijbel: Hooglied 5:2

Hooglied 5:2

Enoch Italie, Bijbels Hebreeuws Nederlands Woordenboek, [2003], p. 293
Piet Sanders, Verklaring van het Bijbelboek Hooglied, [2016], p. 83-91
Verlatenheid 5:2-8

Teus Benschop, The Scriptures Opened: A Christian Explanation of Scriptures to Israel, [], Genesis 33:9-11: Esau or Jacob: much or all; Song of Solomon 5:2-6: The Spouse's behavior
Vertaling Bijbel, Kanttekeningen SV, [], [10]Ik sliep, [11]maar mijn hart waakte, de stem mijns Liefsten, Die [12]klopte, was: [13]Doe Mij open, [14]Mijn zuster, Mijn vriendin, Mijn duive, Mijn volmaakte! want [15]Mijn hoofd is vervuld met dauw, Mijn haarlokken met nachtdruppen.
10. Hier wordt aangewezen dat de Bruid, of enige lidmaten der
kerk, nadat zij wel gegeten en gedronken hebben, dat is
overvloediglijk de weldaden van Christus genoten hebben, somtijds
in slaap of sluimer vallen; dat is, traag en slap in ijver en
goede werken worden, en in vleselijke gerustheid en zorgeloosheid
vervallen. Zie Matth.25:5; Rom.13:11; 1 Thess.5:6,7.
11. Dat is, ik vergat evenwel mijnen Bruidegom niet, maar hield
Hem steeds in mijn hart. Versta hier door het hart den inwendigen
mens, of den wedergeboren mens, die gesteld wordt tegen het vlees,
of den uiterlijken mens; Rom.2:28,29; zie ook Matth.26:41;
Gal.5:17.
12. De Bruid vertelt hier de liefde en zorg van haren Bruidegom,
die haar niet wil laten rusten in het bed van het wereldse gemak.
Christus klopt aan de deur van ons hart door zijn Woord, door zijn
Geest en door kruis of kastijding, Openb.3:20.
13. Of, open mij; te weten de deur van uw hart; sta op van den
slaap der zonde, laat mij in uw hart wonen door het geloof,
hetzelve opwekkende.
14. Deze lieflijke namen, die Christus zijne Bruid hier geeft [zij
nog zijnde in hare zwakheid] geven te kennen zijn uitnemende
genegenheid en liefde tot haar, haar beminnende, onaangezien zij
nog in dit zondige vlees leeft en wandelt, haar hare zonden en
onvolmaaktheden niet toerekenende.
15. Dat is, Ik heb veel ongemak geleden. Hiermede wordt te kennen
gegeven dat Christus veel lijden en veel zwarigheid zou uitstaan
om zijne Bruid te verlossen en haar van hare zonden te reinigen.
Want nat te zijn van den dauw des hemels is groot ongemak,
Gen.31:40, en het beduidt hier ellende en lijden, gelijk Dan.4:25;
gelijk ook de regen als men niet overdekt is. Alzo betekenen ook
droppelen inwatering, dat is kwellingen of tegenspoeden,
Amos 6:11. Anderen nemen deze woorden aldus: Gelijk de dauw en
regen het land vruchtbaar maken, alzo maakt de leer van Christus
dat zijne kerk vele vruchten voortbrengt. Zie Deut.32:2; Ps.72:6;
Hos.14:6.

Josh Waxman, Parsha Blog, [], November 03, 2005 parshat Bereishit: Hevel's Hark and the Skipper, Too
Shir Hashirim 5:2 reads:

ב אֲנִי יְשֵׁנָה, וְלִבִּי עֵר; קוֹל דּוֹדִי דוֹפֵק, פִּתְחִי-לִי אֲחֹתִי רַעְיָתִי יוֹנָתִי תַמָּתִי--שֶׁרֹּאשִׁי נִמְלָא-טָל, קְוֻצּוֹתַי רְסִיסֵי לָיְלָה.

2 I sleep, but my heart waketh; Hark! my beloved knocketh: 'Open to me, my sister, my love, my dove, my undefiled; for my head is filled with dew, my locks with the drops of the night.'

The standard assumption is that קוֹל דּוֹדִי דוֹפֵק translates to "the voice/sound of my beloved knocks." However, modern scholars (and JPS) render: "Hark! my beloved knocketh," with קוֹ rendered "Hark" and standing apart from the rest of the phrase.

As Hakham points out, the trup also appears to advance this view:
ב אֲנִ֥י יְשֵׁנָ֖ה וְלִבִּ֣י עֵ֑ר ק֣וֹל ׀ דּוֹדִ֣י דוֹפֵ֗ק פִּתְחִי־לִ֞י אֲחֹתִ֤י רַעְיָתִי֙ יֽוֹנָתִ֣י תַמָּתִ֔י שֶׁרֹּאשִׁי֙ נִמְלָא־טָ֔ל קְוֻצּוֹתַ֖י רְסִ֥יסֵי לָֽיְלָה׃
How so? The etnachta separates off the first portion of the verse. Then we have ק֣וֹל ׀ דּוֹדִ֣י דוֹפֵ֗ק. The trup on the first word is a munach legarmeih, which is a disjunctive accent which splits a clause ending in revia, which we have on the word דוֹפֵ֗ק, giving us "ק֣וֹל ׀" and then " דּוֹדִ֣י דוֹפֵ֗ק". Now, any three-word clause must be subdivided, so we would expect a disjunctive accent regardless. However, we the rules of syntactic division would have the disjunctive accent at the end of the Noun Phrase and before the Verb. If קוֹל דּוֹדִי is intended as "the voice of my beloved," with קוֹל being in construct form, then the disjunctive accent should have been on the word דּוֹדִי, to set apart "the voice of my beloved" from "knocks." That it is instead on the word קוֹל suggests that this word stands alone. Thus, we have קוֹל, Hark! There is no need to subdivide the remaining דּוֹדִ֣י דוֹפֵ֗ק since we need not subdivide clauses which are less than three words long.